Potwór XXVII - M3GAN

Sztuczni ludzie to jeden z odwiecznych motywów kina science fiction. Mam tu na myśli wszelkie roboty, cyborgi i androidy. Zwłaszcza w naszych czasach trend ten nabiera na sile oraz nowego znaczenia. Ma to związek z technologią sztucznej inteligencji. Już teraz jest to prawie pewne, za niedługo roboty staną się zwykłą częścią naszej rzeczywistości. Będą nam usługiwać w domu i nie tylko. Część z nich zostanie zapewne pracownikami seksualnymi. Na razie to może tylko fikcja, ale to kwestia raczej kiedy, a nie czy. Jednym z ostatnich przykładów zastosowania takiego wątku w kinie jest seria M3GAN. Najpierw była M3GAN, a potem M3GAN 2.0 dwa, ale mnie interesuje zwłaszcza ta pierwsza wersja, ponieważ była bardziej oryginalna, świeższa i po prostu ciekawsza. M3GAN to taki robocik imitujący małą dziewczynkę. Stworzona została jako towarzysz dla ludzkiej, zwykłej dziewczynki. Oczywiście jednak coś jej musiało siąść na mózg i zaczęła świrować, mordując tych, których postrzegała jako zagrożenie. Mimo to chętnie wszedłbym w interakcję z takim robotem i z nim pogawędził. Nawet jeśli istniałoby ryzyko, że coś mi zrobi. Myślę, że powoli możemy się przyzwyczajać do tego, że za kilkadziesiąt lat nie będzie można odróżnić, kto z przechodniów na ulicy jest człowiekiem, a kto nie. Dzieła sci-fi nieraz przepowiadały przyszłość i najprawdopodobniej tak też będzie w tym przypadku.

Potwór XXVI - Wurdalak

Wurdalak to taki Ruski wampir, który żywi się krwią swoich bliskich, by ostatecznie przemienić ich wszystkich w potwory takie jak on. Historię pewnej rodziny, która zmaga się z tego typu problemem, ukazuje francuska produkcja o tytule nomen omen "Vourdalak". Opowiada o zagubionym w lesie francuskim arystokracie, który trafia do domu rodziny niejakiego Gorczy. Jest on starym dziadem i mieszka z dziećmi, z których większość jest dorosła. Akurat, gdy pojawia się markiz, głowa rodu znika, pozostawiając wiadomość, że jeśli za 6 dni wróci, to będzie wurdalakiem i ich zje. Jak ostrzega, tak się staje. Wraca jako wysuszony potwór, a jego pierwszą ofiarą pada najmłodszy członek familii. Wurdalak to taki domowy wampir, rodzinny można rzec, którego trzyma się na pięterku i można w każdej chwili użyć. Gorzej, że on też może nas użyć. Jego potencjał horrorowy polega na tym, że działa incognito i nawet jak ewidentnie widać, że coś z nim jest nie tak, to trudno tak po prostu przebić mu serce kołkiem. To są właśnie zalety sędziwego wieku. Wszyscy traktują cię jak świętą krowę i nie są chętni do spalenia cię. Tylko przedstawiciel elit jest do tego zdolny. Na uwagę zasługuje na pewno sposób wykonania krwiożercy w filmie, który jest w istocie lalką. Jest tak zwanym suchotnikiem i ma kościste palce, lecz przy tym bardzo młody i szarmancki głos. Czyli tak jak powinno być. Nie należy mu jednak wierzyć, ponieważ w głowie mu tylko manipulacja, której celem jest eksploatowanie całej rodziny.

Filmy na każdą okazję - Dzień bez Futra

Idzie zima, warto zatem zaopatrzyć się w coś ciepłego do noszenia. Jednym z lepszych okryć od lat jest bez wątpienia zwierzęce futro. Ludzie prawie od zawsze pożyczali sobie to odzienie od zwierząt, by było im ciepło. Obecnie noszenie futra jest passé i to z resztą całkiem słusznie. Prawdziwe futro i sposoby jego pozyskiwania są złe i niemoralne. Dlatego też powstało oficjalne święto zachęcające do nienoszenia futra, które obchodzimy 25 listopada. Co jednak gdy ktoś jest skazany na futro? Futro, które otrzymał poniekąd wbrew własnej woli. Choroba ta nosi nazwę hipertrichozy i polega na tym, że człowiek jest wszędzie owłosiony, także na twarzy. Ponoć popularna jest głównie w Meksyku, ale nie tylko. Także w Stanach zdarzają się takie przypadki. O jednym z nich opowiada film "Futro: portret wyobrażony Diane Arbus" z 2006 roku. Jego bohaterką jest znana fotografka Diane Arbus (Nicole Kidman), która w centrum swoich prac usytuowała ludzi wykluczonych przez różne nietypowe schorzenia i choroby. Tak się złożyło, że jej sąsiadem jest Robert Downey Jr, człowiek cierpiący na syndrom wilkołaka. Kobieta powoli zdobywa jego zaufanie, co staje się początkiem ich bliskiej, czy nawet intymnej relacji. Film stanowi połączenie dzieła o charakterze romantycznym z dramatem obyczajowym. Opowiada o inności i o sposobach radzenia sobie z nią w trudnych czasach kiedy każde odstępstwo od normy traktowane było jako dziwactwo. Mimo upływu lat i pozornych zmian, jakie nadeszły nadal żyjemy w ułudzie, a bohaterami popkultury są piękni i młodzi ludzie bez skazy. Czekam z niecierpliwością na pierwszy poważny romans, w którym główne role zagrają tak obecnie zwane osoby niskorosłe, czyli po staremu karły.

Filmy na każdą okazję - Światowy Dzień Toalet

Przeciętny człowiek spędza w toalecie około 80 procent swojego życia. To, co się tam wyprawia, zależy od człowieka. Mężczyźni np. traktują kible, jako odskocznię od rzeczywistości, swoistą ucieczkę do świątyni dumania. Ucieczkę przed kim można spytać? Ano przed kobietami, które tylko tam dają im święty spokój i nie zwracają głowy swoimi sprawami. Co kobiety robią w WC, tego nie wiem. W każdym razie toalety są potrzebne. Dlatego też dostały nawet swoje własne święto które obchodzone jest 19 listopada. Toalety jak wspomniałem, są ważne, ale równie ważne jest dbanie o nie. O to, żeby były zadbane i ciągle zdatne do użytku, zwłaszcza te publiczne, zwane niegdyś pieszczotliwie szaletami miejskimi. Nie ma lepszego przykładu w kinie, który by o tym opowiadał, niż dzieło Wima Wendersa z 2023 roku pod tytułem "Perfect Days". Jego akcja rozgrywa się w dalekiej Japonii, gdzie śledzimy losy pewnego czyściciela publicznych kibli. Jego życie jest spokojne i poukładane. Z tego, co możemy wywnioskować, obrał on tę drogę świadomie i jest z tego powodu szczęśliwy. Daje mu on spełnienie oraz zadowolenie. A wszystko to robi w rytm starych przebojów. Film jest tym z typu chwalących prostatę i proste życie. Skupia się na celebracji chwili oraz pochwale skromności i pokory. Uczy o tym, że warto docenić, to co się ma, zamiast gonić za nieokreślonymi marzeniami. Czyli o tym wszystkim, o czym nie mam pojęcia.

Potwór XXV - Hector

Czasami człowiek, a konkretnie mężczyzna musi, inaczej się udusi. Są takie chwile w życiu, że jakaś kobieta zawróci nam w głowie. Wtedy ciągle o niej myślimy, kombinując jak być z nią. Nawet jeśli ma ona już partnera, to nas nie powstrzymuje od snucia planów, jak się go pozbyć i jak mieć ją tylko dla siebie. Nawet jeśli miałoby to się wiązać z użyciem przemocy, czy przejściem na ciemną stronę. To jest iście potworne zachowanie. W pełni zasługuje na znalezienie się w moim zestawieniu. Sytuację taką ukazuje brytyjski film sci-fi "Saturn 3". W nim to mamy pewną parkę na stacji kosmicznej w postaci Farah Fawcett i wiekowego Kirka Douglasa. Pewnego razu odwiedza ich Harvey Keitel, któremu szybko wpada w oko Farah. Postanawia ją zdobyć, ale nie tak po prostu, lecz przy pomocy specjalne skonstruowanego przez siebie robota nazywanego Hector. Ta maszkara jest bezduszna i w ogóle przerażająca. Co gorsza, Harveyowi udaje się wgrać swoją osobowość do maszyny i się z nią połączyć, dzięki czemu staje się ona jeszcze bardziej niebezpieczna. Mamy tutaj zatem do czynienia nie tylko z wątkiem złego robota, ale także transhumanizmu. Co dodaje całości tylko intrygującego sznytu. Hector po fuzji z Harveyem staje się niegrzeczny. Można by powiedzieć zły robot, parafrazując słowa właścicieli psów. Łącząc się z ludzkim umysłem, maszyna zyskuje duszę. Wiąże się to zarazem z nową umiejętnością, a mianowicie grzeszeniem. Czyż nie pożąda on bowiem żony brata swego? Jasne, że tak. Czyni go to więc podwójnym, a nawet potrójnym grzesznikiem. Winny jest także przewinieniu cudzołóstwa oraz chęci mordu. Czy tak będzie wyglądał za kilkanaście lub kilkadziesiąt lat transhumanizm? Czy wraz z nowymi ciałami pozbędziemy się starych żądz? Czas pokaże.

Filmy na każdą okazję - Święto Drzewa

Hamadriady to postacie występujące w mitologii greckiej. Były to istoty nimfopodobne, których cechą charakterystyczną było to, że pełniły funkcje opiekunek drzew. Razem z nimi się rodziły i razem umierały, będąc nierozerwalnie związane z tymi przedstawicielami flory. Świat kina rzadko sięgał po owe mity, ale i w nim uda się znaleźć jakiś odpowiednik. Na pierwszą myśl przychodzi tu amerykański horror z 1990 "Strażnik" w reżyserii Williama Friedkina. A że 10 października obchodzone było w Polsce Święto Drzewa, to jest to dobra okazja, by wspomnieć to dzieło. Dotyczy ono drzew i ogólnie destrukcyjnych sił natury. To im właśnie oddaje hołd pewna niania w przebraniu, która krąży po okolicy i szuka rodzin z niemowlakami. Ma niecny plan. Zatrudnia się jako opiekunka do dzieci, szybko zdobywając sobie zaufanie i przychylność rodziców. Staje się niejako kolejnym członkiem familii. Takim na doczepkę, trzecim kołem u wozu. Tak jest też w przypadku państwa Sterling, którzy właśnie sprowadzili się do Los Angeles. Urodziło im się dziecko i postanowili zatrudnić nianię, żeby samemu nie musieć się nim zajmować. Wybór pada na nieco tajemniczą, ale też i ponętną Camillę z Anglii. Kobieta bardzo angażuje się w opiekę nad małym Jake'em. Do tego stopnia, że nawet bierze z nim kąpiele na golasa, perfidnie frustrując przy tym pana Sterlinga. Jak się jednak okazuje wszystko to tylko pozory. Camilla jest w istocie leśną nimfą, która chce złożyć syna swoich pracodawców w ofierze jakiemuś drzewu. Ma takie jedno upatrzone, niedaleko w krzakach. Chadza tam nocami i się pod nim wyleguje nago. Ono w zamian zapewnia jej ochronę także przy pomocy małej watahy wilków. Film nie spotkał się z pozytywnym odzewem zarówno krytyków, jak i widowni. Jest uważany za jedno z mniej udanych dzieł Friedkina, być może przez jakąś taką dziwną, momentami niezręczną atmosferę. Część scen, które miały straszyć lub po prostu robić wrażenie, jest trochę krindżowych i może budzić śmiech, ale mimo to mnie ten cały bałagan jakoś spasował. Być może to kwestia nietypowego antagonisty i jej motywacji w postaci przyrodniczego kultu albo spodobała mi się wymalowana na zielono Jenny Seagrove. Coś mnie, tak czy owak, w tym obrazie urzekło, podobnie jak w paru innych mniej cenionych produkcjach reżysera. Ważne jest to, że udało mu się stworzyć na ekranie jakiś trudny do określenia, baśniowy wręcz, klimat. "Strażnik" może także budzić skojarzenia z żywym folklorem, którym się nomen omen żywo interesuję, więc to także mogło wpłynąć na moją ocenę. Ogólnie dziwię się rodzicom, którzy oddają ot tak swoje dzieci w ręce bądź co bądź obcych ludzi. Nie wiadomo przecież nigdy, na kogo można trafić. Tak robią jednak chyba tylko jacyś bogacze, którzy bardziej skupieni są na robieniu kariery niż na wychowaniu własnych dzieci. Film może służyć zatem jako przestroga przed tym, by nie ufać atrakcyjnym Angielkom, ponieważ jest szansa, iż są one w rzeczywistości postaciami z greckiej mitologii.

Filmy na każdą okazję - Światowy Dzień Zwierząt

4 października obchodzone bywa szczególne święto, a mianowicie dzień zwierząt. To wtedy stworzenia wszelkiej maści zbierają się w kupę i idą na ludzi. Robią to w ramach zemsty za ludzkie przewiny. Nie, no naprawdę tak nie jest, bo zwierzęta nie mają takiej świadomości. Aż strach pomyśleć co by było, gdyby miały. Gdyby wiedziały, co się dzieje na około. I jak systematycznie są niszczone przez ród człowieczy. Wtedy zapewne dostałaby depresji albo wznieciłby jakąś rewolucję przeciw nam. Co gorsza, powstałyby zwierzęce ruchy społeczne typu Me Moo albo Animal Lives Matter. Przedstawiciele fauny ruszyliby na miasto, zaczęli protestować, niszczyć i plądrować witryny sklepowe. Część z nich np. dziki już to praktykuje, ale z innych pobudek. Fantazje tego typu są nierealne, ale świat kina próbował już niejeden raz ukazać, jak mogłoby to wyglądać. Zwłaszcza lata 70. to okres, w którym królował nurt animal attack, czyli filmów o atakach zwierząt na ludzi. Na ogół dany film był poświęcony jednemu gatunkowi. Istnieje jednak film, w którym wszystkie stworzenia postanowiły nas zaatakować. Jest nim "Day of the Animals" z 1977 roku. W nim to pod wpływem kosmicznego promieniowania zwierzęta zaczęły rzucać się na biwakowiczów. Ostatecznie wszystkie pomarły z jakiegoś powodu, ale wcześniej, co się pozabijały to ich. Film jest dosyć nudny, mało krwawy, ale można go docenić za prace ze zwierzakami i sceny z ich udziałem. No i przede wszystkim w pamięci pozostaje półnagi Leslie Nielsen jako przemocowiec i gwałciciel, który walczy na gołe klaty z niedźwiedziem.