Kiedyś w Japonii nie było łatwo. Zwłaszcza w zimie na wsi. Panował głód i chłód. Pewna wioska musiała dodatkowo poradzić sobie z nieproszonym gościem. Otóż to pewnego razu z zimowego snu wybudził się wielki niedźwiedź. Wydarzenia te przedstawione są w filmie o rasistowskim tytule "Yellow Fangs". Zwierzę w poszukiwaniu pożywienia zaczęło nachodzić domostwa ludzkie i raczyć się znajdującymi się w nich ludźmi. Każdy orze jak może. Nie spotkało się to z pozytywną reakcją mieszkańców. Wiele razy próbowali unicestwić bestię, którą ochrzcili imieniem Kesagake, organizując liczne myśliwskie eskapady. Zanim w końcu ubili zwierzę, zdążył on pożreć, uśmiercić, rozszarpać (dowolne skreślić) kilkanaście osób. Dokładnie to siedem. Ataki miały dramatyczny przebieg. Zwierzę wpadało niezapowiedziane do jakiegoś domostwa z zapytaniem, czy można zjeść dziecko. Argument, iż będzie jeszcze używane nie przemawiał do niedźwiedzia. Legenda mówi, że stwór szczególnie lubił babeczki. Kto jednak ich nie lubi? Ja na pewno. W rzeczywistości niedźwiedziowi było zapewne wszystko jedno, co zjada. Kobiety i dzieci przebywały ciągle w domach i były łatwiejsze do złapania, czym można tłumaczyć fakt, że stanowiły większość wśród ofiar. Seria incydentów była tak brutalna i pozostawiła na tyle silny ślad w psychice mieszkańców, że wkrótce opuścili oni swoje domostwa. Przeżyłem raz podobną sytuację, gdy w kalesonach zalęgły mi się mole. Film nie potrafi w pełni oddać owego terroru. Mało jest ujęć z ludojadem w roli głównej, a kiedy się już pojawia to ewidentnie widać, iż jest to człowiek w kostiumie. Lepszy efekt osiągnięto by, używając prawdziwego zwierzęcia, najlepiej wygłodzonego, i pozwolono mu atakować niczego niespodziewających się aktorów. Sama historia brzmi jednak ciekawie i może doczeka się w przyszłości ponownej ekranizacji.
