Właśnie się dowiedziałem, że wiele filmów powstało na podstawie takich niewielkich, prostokątnych przedmiotów zbudowanych głównie z papieru i obitych świńską skórą. Ludzie nazywają je książkami i ponoć je czytają. W środku znajdują się całe rzędy takich małych, śmiesznych znaczków i jak się je poskłada do kupy, to wychodzą z tego jakieś słowa, zdania, strony itp. I te książki piszą jeszcze inni ludzie tzw. pisarze. Są wśród nich kobiety. Jedną z nich była Jane Austen. Przyznaję się bez bicia (chociaż trochę szkoda), że nie miałem styczności z żadną z jej książek, ale to tylko dlatego, że jestem rudy. Mimo że Jane żyła i tworzyła w późnym triasie, ludzie nadal czytają jej powieści i kręcą na podstawie nich filmy. Jest ona przodownikiem pracy, jeśli chodzi o ekranowe adaptacje. Ostatnim z owych jest produkcja z 2005 zatytułowana "Duma i uprzedzenie". Film opowiada o życiu pięciuset sióstr w gruzińskim getcie, które zmienia się radykalnie, gdy do sąsiedztwa sprowadza się dwóch rasowych kukoldów. Ponieważ fabuła taka mnie nie satysfakcjonuje, zarządzam korektę. Moja wersja o romantycznym tytule "Dupa i uprzedzenie" opowiada o głęboko skrywanym lęku przed pośladkami bez podziału na wiek, kategorię czy płeć. Bohaterki wiedzą, że mają zady, lecz nie dopuszczają tej myśli do siebie. Kiedy idą do toalety na dłuższe posiedzenie, to mówią, że to tak naprawdę nie one i że to służący nawalił tę kopę. Boją się również poklepywania, szczypania i gryzienia pośladków. Na ratunek przychodzi im wyniosły pan Darcy, który na dzień dobry spuszcza majty w dół i rozświetla tyłkiem zmurszałe wnętrza umysłów panien. Wszystko zgodnie z zasadą: Źle jest mieć uprzedzenia, dobrze jest mieć dupę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz